تبدیل مریخ به زمین جدید

چکار باید بکنیم تا سیاره سرخ را سبز کنیم؟ کسانی که می‌خواهند شروع کنند باید از پدیده گرمایش جهانی استفاده کنند.

آیا ما می‌توانیم محیط مریخ را تغییر دهیم؟ آیا می‌توانیم سطح سرد آن را که اتمسفر نازکی دارد تبدیل به محیطی معتدل، شبیه محیط زمین کنیم؟ آیا لازم است این کار را بکنیم؟

جواب سوال اول روشن است: بله، احتمالاً می‌توانیم. فضاپیماها، از جمله فضاپیماهایی که همین الان در حال بررسی مریخ هستند شواهدی پیدا کرده‌اند که نشان می‌دهد این سیاره در زمان جوانی خود گرم بوده است و رودخانه‌هایی داشته است که به دریاهای بی‌کران می‌ریخته‌اند. از طرفی ما اینجا در زمین دریافته‌ایم چگونه یک سیاره را گرم کنیم. تنها کاری که باید بکنیم این است که به جو سیاره گازهای گلخانه‌ای تزریق کنیم. بخش زیادی از دی‌اکسیدکربنی که زمانی موجب گرم شدن مریخ می‌شوند احتمالاً در میان خاک یخ‌زده و پوشش یخ در قطب‌های آن هنوز وجود دارد؛ آب هم به همین شکل در خاک و قطب مریخ موجود است.

تنها چیزی که این سیاره برای بازگشت به دوران جوانی خود نیاز دارد یک باغبان با بودجه‌ای هنگفت است.

آن طور که کریس مک‌کی، سیاره‌شناس ناسا گفته است جریان  طبیعی زندگی، خود بیشترین فرایند تغییر را انجام می‌دهد. مک‌کی می‌گوید: “لازم نیست تغییراتی اساسی در مریخ ایجاد کنید. تنها کاری که باید انجام دهید این است که آن را گرم کنید و در آن بذر بپاشید”.

پرفلوئوروکربن‌ها که گازهای گلخانه‌ای قدرتمندی هستند می‌توانند از عنصرهای موجود در خاک مریخ تولید و به داخل جو تزریق شوند. وقتی سیاره گرم می‌شود دی‌اکسیدکربنی که در خاک یخ است آزاد می‌شود و به گرم شدن سیاره سرعت می‌بخشد؛ این اتفاق به نوبه خود باعث می‌شود فشار به درجه‌ای برسد که آب می‌تواند به صورت مایع جریان یابد.

جمیز گراهام، گیاه‌شناس دانشگاه ویسکانسین می‌گوید کلونی‌های انسانی می‌توانند با ایجاد اکوسیستم‌هایی که یکی پس از دیگری ایجاد می‌شوند، سیاره سرخ را آماده کشت و کار سازند. باکتری و گلسنگ توانایی رشد در قطب جنوب سیاره را دارند؛ انسان‌ها می‌توانند به ابتدا این موجودات را پرورش دهند، سپس به تولید خزه بپردازند و بعد از یک هزار سال یا چیزی در همین حدود جنگل‌های سرخ‌چوب که گروهی از درختان مخروطی هستند را کشت کنند. البته اگر بخواهید ریه‌های خود را  از اکسیژن حاصل از این جنگل‌ها پر کنید چند هزار سال زمان نیاز دارید.

افرادی مثل رابرت زوبرین، رئیس سازمان “جامعه مریخ” که در این زمینه اشتیاق خاصی دارند رویای شهرهای مریخی را در سر می‌پرورانند. زوبرین معتقد است گسترش تمدن بشری بدون توسعه نامحدود محیط زندگی امکان‌پذیر نیست.
از نظر مک‌کی فقط مرکزهای تحقیقاتی کفایت می‌کنند. وی می‌گوید: “ما می‌توانیم در مریخ آن گونه زیست کنیم که انگار اینجا در قطب جنوب زندگی می‌کنیم. در قطب جنوب خبری از مدرسه‌های ابتدایی (و زندگی عادی) نیست. فکر زندگی در مریخ خیلی‌ها را وحشت‌زده می‌کند؛ اما درس‌هایی که ما از تغییر محیط مریخ یاد می‌گیریم می‌تواند به ما کمک کند تا کره زمین خودمان را بهتر اداره کنیم.”

البته برای انجام چنین کارهایی زمان کافی در اختیار داریم و لازم نیست عجله کنیم؛ سیاره مریخ سر جایش هست. یکی از هیأت‌های کاخ سفید پیشنهاد کرده است اول به کره ماه یا یک سیارک سفر کنیم و اشاره کرده بودجه کافی برای این کار موجود نیست. این هیأت اشاره‌ای به هزینه‌های به زیر کشت در آوردن یک سایره مرده نکرد.

گاه‌شمار فرضی مهاجرت به مریخ:

۱- زمان شروع

این پروژه ۱۰۰۰ ساله می‌تواند با یک سری مأموریت‌های ۱۸ ماهه شروع شود. فضانوردان می‌توانند سفر شش ماهه خود از زمین به مریخ را آغاز کنند و هر گروه از آنها به سهم خود تجهیزات اندکی برای ایجاد یک پایگاه قابل سکونت در آنجا فراهم کند.

۲- بعد از ۱۰۰ سال

می‌توان دی‌اکسیدکربنی که الان در خاک و قطب‌های مریخ یخ‌زده را آزاد کرد و جو مریخ را تشکیل داد. می‌توان کارخانه‌هایی احداث کرد که گازهای گلخانه‌ای قدرتمندی تولید می‌کنند؛ آینه‌های فضایی که نور خورشید را بر روی یک نقطه متمرکز می‌کنند می‌تواند فرایند ذوب شدن را  آغاز کند.

۳- بعد از ۲۰۰ سال

وقتی به اندازه کافی دی‌اکسیدکربن به جو مریخ تزریق شود، فشار جو بالا برود و دمای سیاره را به بالای نقطه انجماد برساند؛ بارش باران آغاز می‌شود و آب می‌تواند به حالت مایع جریان یابد. در این شرایط میکروب‌ها، جلبگ‌ها و گلسنگ‌ها می‌توانند زندگی خود را بر روی سنگ‌های عریان سیاره آغاز کنند.

۴- بعد از ۶۰۰ سال

گیاهان گل‌دار می‌توانند موقعی که میکروب‌ها خاک آلی را به وجود آورده‌اند و به جو مریخ مقداری اکسیژن اضافه کرده‌اند به صحنه آورده شوند. در این شرایط سرانجام جنگل‌های شمالی یا حتی معتدل می‌توانند در خاک مریخ ریشه بدوانند.

۵- بعد از ۹۰۰ سال

در مرحله‌های اول انرژی مورد نیاز شهرها –اگر انسان‌ها بخواهند به آنجا مهاجرت و زندگی کنند- می‌تواند به وسیله نیروی هسته‌ای و توربین‌های بادی تأمین گردد. اگر امکان ساختن آن وجود داشته باشد، انرژی هم‌جوشی هسته‌ای برای بلندمدت بهترین گزینه خواهد بود.

۶- بعد از ۱۰۰۰ سال

انسان‌های مریخی می‌توانند با حمل کپسول‌های اکسیژن بیرون بروند؛ آنها تا چند هزار سال می‌توانند در این شرایط نه چندان مساعد بر روی مریخ زندگی کنند. البته اگر بخواهیم با قیاس جغرافیایی به موضوع نگاه کنیم قبل از این که کره زمین غیرقابل سکونت شود مریخ جو جدید خود را از دست می‌دهد و دوباره دچار یخبندان می‌شود.

مقایسه زمین با مریخ

مریخ زمین
گردش وضعی (روز) ۲۴.۶ ساعت ۲۳.۹ ساعت
گردش انتقالی (سال) ۶۸۶.۹ روز ۳۶۵.۲ روز
دمای متوسط ۶۳- درجه سانتی‌گراد ۱۵ درجه سانتی‌گراد
فشار جو ۶ میلی‌بار ۱۰۱۳ میلی‌بار
فاصله متوسط از خورشید ۲۲۹ میلیون کیلو‌متر ۱۴۹ میلیون کیلو‌متر
زاویه محور ۲۵ درجه ۲۳.۵ درجه
واحد جاذبه ۰.۴ ۱

منبع: مجله نشنال جئوگرافیک

2 دیدگاه

  1. علی شریفی میگه:

    درودبرشما. خیلی لذت بردم از مطالعه سایتتون و ایده زیبای شما. براتون آرزوی موفقیت دارم

    پاسخ پنجشنبه، ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۰ در ساعت ۸:۴۹ ق٫ظ
  2. امیر محمد بهمنی مقدم میگه:

    به به. سلام. خیلی خیلی مفید بود ای کاش همه ی مردم از این با خبر شوند و دانشمندان هم به راهشون ادامه بدند. بنظر من ایران هم باید رو ربات های خودکاری کار کند که در سطح مریخ به کشاورزی و ساخت پایگاه بپردازد.(دستگاه موکسی هم فکر عالی ای بود)

    بنده هم مطالب این سایت را در فضای مجازی پخش می کنم

    پاسخ جمعه، ۱۹ شهریور ۱۴۰۰ در ساعت ۴:۵۷ ب٫ظ

دیدگاه خود را برای ما ارسال نمایید.

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *